علي(ع) نگران بود. هيزمي زير ديگ گذاشت. ابو لهب آمد و از كنارش گذشت. آتش شعله كشيد. ابو لهب غرغر مي‌كرد و به طرف اتاق مي‌رفت. مي‌ترسيد. اگر مثل ديروز سر و صدا مي‌كرد و نمي‌گذاشت پيامبر(ص) حرف بزند! به شعله‌ي آتش نگاه كرد. برخاست و رفت تا كاسه‌ها را بياورد.

زاهدی روايت كرده كه در عمرم: جواب چهار نفر مرا سخت تکان داد. اول مرد فاسدی از کنار من گذشت و من گوشه لباسم را جمع کردم تا به او نخورد. او گفت ای شیخ خدا میداند که فردا حال ما چه خواهد بود! دوم مستی دیدم که افتان و خیزان راه میرفت به او گفتم قدم ثابت بردار تا نیفتی. گفت تو با این همه ادعا قدم ثابت کرده ای؟ سوم کودکی دیدم که چراغی در دست داشت گفتم این روشنایی را از کجا آورده ای؟ کودک چراغ را فوت کرد و آن را خاموش ساخت و گفت:تو که شیخ شهری بگو که این روشنایی کجا رفت؟ چهارم زنی بسیار زیبا که درحال خشم از شوهرش شکایت میکرد . گفتم اول رویت را بپوشان بعد با من حرف بزن . گفت من که غرق خواهش دنیا هستم چنان از خود بیخود شده ام که از خود خبرم نیست تو چگونه غرق محبت خالقی که از نگاهی بیم داری؟

روزی مردی که موهایی مشکی و ریشی سفید داشت وارد مجلسی شد که اتفاقا” ملانصرالدین در آن حضور داشت. از ملانصرالدین درباره اختلاف رنگ میان ریش و موهای آن مرد سوال کردند. ملا جواب داد: سیاهی موی سر و سفیدی ریش او نشان می دهد که مغزش کمتر از چانه اش کار کرده است.

پير زن التماس مي‌كرد. فرش كهنه‌اش را نشان مي‌داد. از ره گذران مي‌خواست تا آن را بخرد. مي‌خواست براي يتيمانش غذا تهيّه كند. مردي حاضر بود زين زيباي اسبش را به چند گرده نان عوض كند؛ امّا كسي حاضر نبود. بازار شلوغ بود. مردم آرد يا نان مي‌خواستند. باران نباريده بود. خشكسالي بود. گندم كمي در بازار بود. خيلي هم گران بود. امام از اين كه مي‌ديد نمي‌تواند براي مردم كاري كند، ناراحت بود. با هلال، خدمت كاران آمده بود خرما بخرند؛ امّا چيز نخريده، باز مي‌گشتند. هلال تعجّب كرد. احساس كرد، امام خيلي ناراحت است. به منزل كه رسيدند، امام به اتاقش رفت. در راه هيچ حرفي نزده بود. چه شده بود؟ هلال در فكر بود. آيا او كار اشتباهي كرده بود؟ لبه پله نشست. سبد را جلو پايش گذاشت. به نخل نگاه كرد. برگ هايش زرد شده بود. با تأسف آهي كشيد. سبد را برداشت و برخاست تا به اتاقش برود. چند قدم رفته بود. امام او را صدا زد. هلال با عجله به طرف اتاق رفت. امام را ديد كه در اتاق قدم مي‌زد. هنوز گرفته بود. سلام كرد. امام جوابش را داد و گفت: «آيا ما ذخيره‌اي در خانه داريم؟.»   بقیه در ادامه مطلب.....

.. آرام آرام از کوچه  های پرپیچ و خم گذر می‌کرد. در یکی از پیچ‌های کوچه صدای ساز و آواز بلندی شنیده می‌شد. معلوم بود مجلس عیش و نوش در آن‌جا برپاست، امام کاظم(ع) به در آن خانه خیره شد و آهی از ناراحتی کشید. نگاه حضرت به خدمتکار خانه افتاد که به بیرون از خانه برای ریختن آشغال‌ها آمده بود و به اطراف نگاه می‌کرد. امام کاظم(ع) خدمتکار را صدا زد. خدمتکار با احترام پیش آمد و عرض کرد: «آقا! بفرمایید کاری داشتید؟» امام فرمود: «آیا صاحب این خانه بنده است، یا آزاد؟» خدمتکار که از سؤال امام(ع) تعجب کرده بود با شگفتی پرسید: «این چه سؤالی است آقا! خوب معلوم است که صاحب خانه آزاد است! او پیش خدمت‌های بسیاری دارد و صاحب ثروت فراوان است. تعجّب می‌کنم که شما چنین سؤالی را می‌پرسید.» امام کاظم(ع) نیز سرش را به علامت تأیید حرکت داد و فرمود: «آری! راست گفتی او آزاد است؛ چون اگر او بنده بود، چنین کارهایی نمی‌کرد. او آزاد است که چنین اعمالی را انجام می‌دهد. آن‌گاه امام(ع) به راه خود ادامه داد. خدمتکار مات و مبهوت به امام کاظم خیره مانده بود که ناگهان صدایی از درون منزل او را به خود آورد. خدمتکار به سرعت خود را به داخل خانه رسانید. آقای خانه که بُشر نام داشت با عصبانیت از او پرسید: «پس کجا بودی؟ چرا این‌قدر دیر بازگشتی؟» خدمتکار جواب داد: «داخل کوچه بودم که آقایی مرا صدا زد و از من سؤال عجیبی پرسید:» بشر پرسید: