همه چيز نابود شده بود. ملخها تمام بوته‌ها را خورده بودند. عيساي پير روي سنگي نشسته بود و با اندوه به جاليزش نگاه مي‌كرد. چيزي نمانده بود؛ جز بوته‌هايي گوشه و كنار . عيسي اوست به كمرش و بلند شد.

ملخها با شكم بر آمده نمي‌توانستند پرواز كنند. عيسي چند ملخ را لگد كرد. شكمشان پر از سبزه بود. چه فايده! فقط همين جاليز را داشت. كوچك بود؛ امّا خدا روزي شان را مي‌داد. هر چه بيشتر راه مي‌رفت، ناراحت تر مي‌شد. اگر همسر پيرش مي‌فهميد سكته مي‌كرد و مي‌مرد. در فكر بود چه به همسرش بگويد. اگر جوان بود، مي‌رفت كارگري مي‌كرد. با حسرت آهي كشيد. صدايي شنيد. سواري كنار زمينش ايستاده بود. اشك در چشمانش حلقه زد.

بقیه داستان در ادامه مطلب...

تا ضربه زد، رنگش پريد. هر نيمه‌ي آن به طرفي افتاد. دستان يونس مي‌لرزيد. دو نيمه‌ي ياقوت را برداشت. نگاهي به بيرون كرد. كسي نبود. بلند شد. انگشتر را در جعبه گذاشت. دو ياقوت را درياچه پيچيد. بايد فرار مي‌كرد. اگر فرمانده خليفه مي‌رسيد و مي‌فهميد. جلو دكان گردنش را مي‌زد. فوري دكانش را بست. اول صبح بود. قرار بود فرمانده بيايد. با شتاب به خانه‌اش رفت. از همسرش خواست، لوازم سفرش را ببيند و بيرون آمد. مي‌دويد. خانه امام ته كوچه بود همسايه خوبي بود. نزديك در چوبي ايستاد. پشت سرش را نگاه كرد. احساس مي‌كرد همه ديده‌اند چه شده. امّا كسي در كوچه نبود. چند بار كوبه را كوبيد. خدمتكاري در را باز كرد و گفت: «چه شده، مرد؟»