حدیث (1) پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله :

اَلرّوحُ وَ الرّاحَةُ وَ الفَلَجُ وَ الفَلاحُ وَ النَّجاحُ وَ البَرَكَةُ وَ العَفوُ وَ العافيَةُ وَ المُعافاةُ وَ البُشرى وَ النَّصرَةُ وَ الرِّضا وَ القُربُ وَ القَرابَةُ وَ النَّصر وَ الظَّـفَرُ وَ التَّمكينُ وَ السُّروُر وَ المَحَبَّةُ مِنَ اللّه‏ِ تَبارَكَ وَ تَعالى عَلى مَن اَحَبَّ عَلىَّ بنَ اَبى طالِبٍ عليه‏السلام وَ والاهُ وَ ائتَمَّ بِهِ وَ اَقَرَّ بِفَضلِهِ وَ تَوَلَّى الأَوصياءَ مِن بَعدِهِ وَ حَقٌ عَلَىَّ اَن اُدخِلَهُم فى شَفاعَتى وَ حَقٌ عَلى رَبّى اَن يَستَجيبَ لى فيهِم وَ هُم اَتباعى وَ مَن تَبِعَنى فَاِنَّهُ مِنّى؛
آسايش و راحتى، كاميابى و رستگارى و پيروزى، بركت و گذشت و تندرستى و عافيت، بشارت و خرّمى و رضايتمندى، قرب و خويشاوندى، يارى و پيروزى و توانمندى، شادى و محبّت، از سوى خداى متعال، بر كسى باد كه على بن ابى طالب را دوست بدارد، ولايت او را بپذيرد، به او اقتدا كند، به برترى او اقرار نمايد، و امامانِ پس از او را به ولايت بپذيرد. بر من است كه آنان را در شفاعتم وارد كنم. بر پروردگار من است كه خواسته مرا درباره آنان اجابت كند. آنان پيروان من هستند و هر كه از من پيروى كند، از من است.

بحارالأنوار، ج 27، ص 92

حدیث (2) امام على عليه السلام :

ثَلاثٌ فيهِنَّ النَّجاةُ: لُزومُ الحَقِّ وَ تَجَنُّبُ الباطِلِ وَ رُكوبُ الجِدِّ؛
نجات و رستگارى در سه چيز است: پايبندى به حق، دورى از باطل و سوار شدن بر مركب جدّيت.

غررالحكم، ح 4661

حدیث (1) امام جعفر صادق سلام الله علیه:

 يُسَمَّى الْمَوْلُودُ فِي يَوْمِ سَابِعِه‏

مولود را روز هفتم نامگذاری کنید

مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ج 15 ، ص143 ، ح17803

حدیث (1) امام صادق عليه ‏السلام :

اَلبَنونَ نَعيمٌ وَ البَناتُ حَسَناتٌ وَ اللّه‏ُ يَسألُ عَنِ النَّعيمِ ، وَ يُثيبُ عَلَى الحَسَناتِ ؛

پسران، نعمت‏اند و دختران خوبى. خداوند ، از نعمت‏ها سؤال مى‏كند و به خوبى‏ها پاداش مى‏دهد .

كافى(ط-الاسلامیه) ج 6، ص 7، ح 12

حدیث (2) امام صادق عليه‏ السلام :

اِذا بَلَغَتِ الجاريَةُ سِتَّ سِنينَ فَلا تُقَبِّلها وَالغُلامُ لا يُقَـبِّلُ المَراَ ةَ اِذا جاوَزَ سَبعَ سِنينَ؛

چون دختر [نامحرم] شش ساله شد ، او را مبوس و پسر نيز چون از هفت سالگى گذشت ، زن [نامحرم] را نبوسد.

مكارم الأخلاق ص 223

حدیث (3) پيامبر صلى‏ الله ‏عليه ‏و ‏آله:

رَحِمَ اللّه‏ُ اَبَا البَناتِ، اَلبَناتُ مُبارَكاتٌ مُحَبِّباتٌ وَ البَنونَ مُبَشِّراتٌ وَ هُنَّ الباقياتُ الصّالِحاتُ؛

رحمت خدا بر پدرى كه داراى دخترانى است! دختران، با بركت و دوست داشتنى‏اند و پسران، مژده آورند. دختران باقيات الصالحات (بازماندگان شايسته)اند.

 مستدرك الوسائل ج 15، ص 115، ح 17700

حدیث (4) امام رضا عليه السلام :

لَيْسَ بَيْنَ الْوالِدِ وَ وَلَدِهِ رِبا وَ لا بَيْنَ الزَّوْجِ وَ الْمَرأَةِ رِبا؛

بين پدر و فرزند و بين شوهر و همسرش ربا (حرام) نيست.

فقه الرضا ص 258

بعضی از مردم مدینه، احترام پیامبر (ص) را نگه نمی داشتند، گاهی آن حضرت را با حرف هایشان آزار می دادند و گاه با رفتار بدشان، قلبش را می رنجاندند، اما یک کار بین آن ها خیلی زیاد شده بود. آن ها هر وقت پیامبر خدا (ص) را می دیدند، صدایش می زدند: «یا محمد!» یا می گفتند: «ای پسر عبدالله!» یا اسم ها و لقب های دیگر ایشان را در حرف هایشان به کار می بردند. خداوند از این کار آن ها خشنود نبود، چون پیامبر بزرگ  و مهربانش، از بهترین بندگانش به حساب می آمد. روزی خداوند آیه ای 1 به پیامبر وحی کرد. خداوند در آن آیه، به مردم امر کرد که دیگر پیامبر (ص) را به اسم صدا نزنند، بلکه بگویند: «یا رسول الله!» فاطمه نگران شد، چون او همیشه پیامبر را صدا می زد: «پدر!» اما آن روز فکر کرد شاید این کارش هم در نظر خداوند خوب نبوده است. پس تصمیم گرفت پیامبر را پدر صدا نکند. وقتی پدرش را دید، گفت: یا رسول الله! این کار فاطمه چند بار تکرار شد. پیامبر گفت: «فاطمه جان! این آیه برای تعلیم مردم عرب است. آن ها اهل جفا و غفلت هستند، اما برای تو و نسل تو نازل نشده است. تو از منی و من از تو. اگر تو بگویی پدر، قلب من با این حرف زنده تر می شود و خدا خشنودتر!» فاطمه شادمان شد.  1- نور، آیه 63. منبع: تفسیر نمونه.

عاطفه پيامبر(ص)

مردى* خدمت پيامبر(ص) عرض كرد: يا رسول الله! ما در زمان جاهليّت بت ها را پرستش مى كرديم. فرزندان خود را مى كشتيم. دخترى داشتم، از اين كه او را به مهمانى مى بردم، خيلى خوشحال مى شد. روزى او را به قصد مهمانى بيرون بردم. دخترم دنبال سرم حركت مى كرد. رفتم تا به چاهى رسيدم. آن چاه از خانه من، زياد دور نبود. دست دخترم را گرفتم. او را در چاه انداختم. آخرين چيزى كه از او به ياد دارم، اين است كه با مظلو ميّت تمام فرياد مى زد: پدر!... پدر!...

  رسول اكرم(ص) با شنيدن اين ماجراي غم انگيز، آن چنان گريه كرد كه اشك ديدگانش خشك شد.

منبع:

يك صد و بيست درس زندگى از سيره حضرت محمّد(ص) حميد رضا كفاش /به نقل از؛ الوفاء، ج 2، ص 541 .

* مسيرة بن معبد

رسول اكرم(ص) وارد مسجد(1) شد. چشمش به دو اجتماع افتاد. آن ها از دو دسته تشكيل شده بودند. هر دسته سرگرم كارى بودند:

 *  يك دسته مشغول عبادت و ذكر و

 *  دسته ديگر مشغول آموزش ویاد گیری، تعليم و تعلّم و ياد دادن و ياد گرفتن.

پیامبر اسلام(ص) هر دو گروه را از نظر گذرانيد. از ديدن آن ها مسرور و خرسند شد. پیامبر(ص) به كسانى كه همراهش بودند روكرد و فرمود: « ... هر دو دسته كار نيك مى كنند و بر خير و سعادتند». آن گاه جمله اى اضافه كرد: « ... لكن من براى تعليم و دانا كردن مردم فرستاده شده ام ».

آن گاه خود به طرف گروهی كه به كار تعليم و تعلّم مشغول بودند رفت و در جمع آن ها نشست. (2)

پى‏نوشت‏ها:

1.مسجد مدينه؛ در صدر اسلام مسجد، تنها براى به جا آوردن و اداى فريضه نماز نبود، بلكه مسجد مركز جنب و جوش و فعاليّت هاى دينى و اجتماعى مسلمانان بود. هر وقت لازم مى شد اجتماعى صورت بگيرد، مردم را به حضور در مسجد دعوت مى كردند و مردم از هر خبر مهمى در آن جا آگاه مى شدند. هر تصميم جديدى گرفته مى شد در آن جا به مردم اعلام مى شد. مسلمانان تا در مكّه بودند از هرگونه آزادى و فعاليّت اجتماعى محروم بودند؛ نه مى توانستند اعمال و واجبات مذهبى خود را آزادانه انجام دهند و نه مى توانستند تعليمات دينى خود را آزادانه فرا گيرند. اين وضع ادامه داشت تا وقتى كه اسلام به نقطه حساس ديگرى از عربستان « شهر يثرب» نفوذ كرد. يثرب بعدها به نام «مدينة النبى» یا شهر پيامبر(ص) معروف شد. پيغمبر اكرم(ص) بنا به پيشنهاد مردم آن شهر و طبق عهد و پيمانى كه آن ها با آن حضرت پیامبر(ص) بستند، به اين شهر هجرت فرمود. ساير مسلمانان نيز به تدريج به اين شهر هجرت كردند. فعاليّت مسلمانان به صورت آزاد در اين شهر آغاز شد. اولين كارى كه رسول اكرم(ص) بعد از مهاجرت به اين شهر كرد، اين بود كه زمينى را در نظر گرفت و با كمك ياران و اصحاب، مسجدی را در آن جا ساخت. این مسجد به نام پیامبر(ص) مسجد النبی(ص) نام گذاری شد.

2.داستان راستان /جلد اوّل /استاد شهيد مرتضى مطهرى /به نقل از منية المريد(چاپ بمبئى) /ص10.

حدیث (1) امام صادق علیه السلام:

إذَا أکثَرَ العَبدُ مِنَ الاستِغفار رُفِعَت صَحیفَتُهُ وَ هیَ تَتَلَالَأُ

هر گاه بنده فراوان استغفار کند، نامه عملش در حالی بالا رود که می درخشد.

اصول کافی، ج2، ص504، باب استغفار، حدیث 2